Την άτυχη στιγμή που ένα 4χρονο παιδί προσφύγων έχασε την ζωή του, τις κατηγορίες των ελληνικών αρχών πως για το τραγικό γεγονός ευθύνονται ...οι γονείς του και ο ίδιος ο 4χρονος και την επίσκεψη στα μουσουλμανικά νεκροταφεία της Μεσούνης Κομοτηνής, όπου πλέον βρίσκεται η τελευταία κατοικία του αδικοχαμένου 4χρονου μωρού περιγράφει ο καθηγητής κος Γιώργος Τσιάκαλος που εδώ και χρόνια βοηθά εκατοντάδες οικογένειες προσφύγων στον δρόμο προς την ελευθερία και προς μία ανθρώπινη ζωή.
Η ιστορία του μικρού Αμίρ Αμπάς, όπως την περιγράφει ο ίδιος:
"Είκοσι έξι χρονών εκείνος, είκοσι δύο εκείνη, από την ώρα που γεννήθηκαν δεν είχαν ζήσει ούτε μια μέρα χωρίς πόλεμο, βίαιο θάνατο αγαπημένων προσώπων, διώξεις, πείνα. Από τα μικρά τους αντιστάθηκαν μόνοι και με άλλες/ους σε κάθε μορφή καταπίεσης με πείσμα και αξιοπρέπεια. Και βίωσαν γι’ αυτό ακόμη χειρότερες διώξεις. Εκεί συναντήθηκαν, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Κι όταν γεννήθηκε ο γιος τους, πέρασε μπροστά από τα μάτια τους ολόκληρη η δική τους ζωή, χωρίς σχολείο, χωρίς ασφάλεια και μόνο μόνιμο συνοδό την απώλεια κάθε τόσο αγαπημένων τους προσώπων. Ώσπου έμειναν μόνοι, μόνον ένας μικρότερος αδερφός στη ζωή και κοντά τους. Μόνιμος πια ο πόλεμος και μόνιμη η καταπίεση στην πατρίδα τους, το Αφγανιστάν. Και χωρίς προοπτική ο γιος τους ακόμη και στις γειτονικές χώρες, όπου αρχικά προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο. «Το παιδί μας θέλουμε να μεγαλώσει σε ασφάλεια, να πάει σχολείο» αποφάσισαν και επανέλαβαν έτσι χωρίς να το γνωρίζουν τις βασικές αρχές του Χάρτη των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Αρχές, που γεννήθηκαν στην Ευρώπη από την εμπειρία της εκμετάλλευσης των παιδιών και των συνεπειών που έχουν επάνω τους οι πόλεμοι (οι πιο πολύνεκροι από τη δική μας ήπειρο ξεκίνησαν), υιοθετήθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη και ισχύουν πια για όλα τα παιδιά του κόσμου.
«Ναι, το παιδί μας έχει δικαίωμα να ζήσει σε ασφάλεια και να πάει σχολείο και αυτό το δικαίωμα έχουμε υποχρέωση να το διασφαλίσουμε εμείς ως γονείς» είπαν και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς προς την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, μετά από καιρό είχαν την τύχη να ενταχθούν σε «πρόγραμμα στέγασης υπό αξιοπρεπείς συνθήκες σε ξενοδοχειακές μονάδες» με «βασικές υπηρεσίες προστασίας (παιδική προστασία, γενική προστασία κατά της βίας και της κακοποίησης)». Ζουν την ευτυχία. Πανέμορφη η φωτογραφία του τετράχρονου πια γιου, με την αγάπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του να αγκαλιάζει την αδερφούλα του, που γεννήθηκε λίγους μήνες πριν με σύνδρομο DOWN. Για τους γονείς οι υποχρεώσεις αυξάνονται αλλά η απόφασή τους παραμένει. Τώρα λένε «τα παιδιά μας θα ζήσουν σε ασφάλεια και θα πάνε σχολείο, καμιά διάκριση ανάμεσά τους και ούτε εκπτώσεις στις προσδοκίες γι’ αυτά που μας ώθησαν στην προσφυγιά».
Και μετά η 21η Απριλίου 2019. Ο τετράχρονος γιος βρίσκεται έξω από την αυλή του ξενοδοχείου, τραβάει να ανοίξει τη «σιδερένια βαριά συρόμενη καγκελόπορτα μήκους τριών μέτρων και ογδόντα εκατοστών (3,80) και ύψους ενός μέτρου και σαράντα εκατοστών (1,40), η οποία έχει ροδάκια για να ανοίγει συρόμενα», η καγκελόπορτα, συνολικού βάρους 110 κιλών, αποκολλάται, πέφτει επάνω στο παιδί και το σκοτώνει. «Βίαιος θάνατος, ατύχημα» αναγράφεται στη ληξιαρχική πράξη θανάτου». Η ημιεπίσημη άποψη είναι ότι ο τετράχρονος προκάλεσε την κατάρρευσή της, ο εισαγγελέας άσκησε δίωξη κατά των γονέων για «ανθρωποκτονία από αμέλεια». Για τις αρχές, ο θανάσιμος τραυματισμός διελευκάνθη, απομένει η απόδοση ευθυνών από το δικαστήριο, το παιδί δεν υπάρχει πια.
Για τους γονείς όμως, σήμερα εκείνος κοντά τριάντα κι εκείνη είκοσι έξι, ο γιος τους είναι συνεχώς παρών και βασανίζει η σκέψη, τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει ώστε να είναι εν ζωή. Τίποτε διαφορετικό δεν μπορούσαν και δεν επιτρεπόταν να κάνουν. Θα ζει μαζί τους όσο τα όνειρα, που έκαναν για τον πρωτότοκό τους, τα κρατούν ζωντανά για τα παιδιά τους που γεννήθηκαν μετά. Κάποια στιγμή μας λέει η μητέρα: «ο Αμίρ Αμπάς δεν είχε παππούδες και γιαγιάδες, τώρα όμως η Ντούνγια και ο Αμίρ Αλή έχουν: εσάς». Έτσι νοιώθουμε κι εμείς. Και ο Αμίρ Αμπάς ο εγγονός, που δεν προφτάσαμε να γνωρίσουμε.
Προχθές βρεθήκαμε με όλη την οικογένεια στα Μουσουλμανικά Μνήματα της Μεσούνης (Κομοτηνή) στον μνήμα ενός τετράχρονου αγοριού, που ενσάρκωνε τα ομορφότερα όνειρα, που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι και αξίζει να παλεύουν γι’ αυτά. Λένε: «Όποιος σώζει έναν άνθρωπο, είναι σαν να σώζει ολόκληρο τον κόσμο». Κι εμείς, που αφήνουμε να χαθούν τόσα παιδιά, πόσες φορές σκοτώνουμε το ωραιότερο όνειρο όλου του κόσμου, που είναι η Ανθρώπινη Κοινωνία;"
Γιώργος Τσιάκαλος
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2875529792686547&id=100006886629845
Δημοσίευση σχολίου
Καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια, επώνυμα και ανώνυμα. Πάντα όμως με σεβασμό στους άλλους αναγνώστες και στους νόμους. Ευχαριστούμε!