Κατόπιν λαϊκής απαίτησης αλλά και αμφισβητήσεων για το πώς πραγματικά γίνονται οι δοκιμές αυτοκινήτων από τον ειδικό Τύπο εδώ και δεκαετίες, μάλλον πρέπει να γραφτεί κάτι. Χωρίς καραμέλες, προσχήματα ή και ψέμματα. Έστω κι αν αποδομεί αυτό που φαντάζονται αρκετοί.
Ξεκινώ κατευθείαν επί του θέματος. Η συντριπτική πλειοψηφία των δοκιμών αυτοκινήτων απ’ όλα -επαναλαμβάνω, απ’ όλα- τα Μέσα του ειδικού Τύπου στην Ελλάδα, γίνεται στο δρόμο. Επαναλαμβάνω ξανά: στο δρόμο
Ίσως για πρώτη φορά έτυχε να διαβάσω επιθετικά σχόλια από ανθρώπους που προφανώς δε γνωρίζουν το πώς γίνεται η διαδικασία των δοκιμών. Όχι τώρα. Επί δεκαετίες.
Προσπαθώντας να απαντήσω σε όσο το δυνατόν περισσότερες απορίες θα το πάμε ερώτηση-απάντηση. Το κλασικό Q&A.
Δηλαδή ο δρόμος δεν είναι κλειστός;
Όχι.
Οι δρόμοι που στο 99% των περιπτώσεων γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται οι δοκιμές δημοσιογραφικών (ή και μη) αυτοκινήτων, δεν είναι κλειστός.
Φαντάζεται κανείς ότι δίδεται άδεια από αστυνομική Αρχή; Με ποιο δικαιολογητικό; Και με τι διαδικασίες; Και το βασικότερο: προβλέπεται καν από κάποια διάταξη;
Και τι γίνεται με τ’ άλλα αυτοκίνητα;
Προσέχουμε. Πολύ.
Αυτό που γίνεται είναι η διαδικασία της φωτογράφισης να λαμβάνει χώρα σε ένα σημείο πολύ καλά ελεγχόμενο. Οπτικά. Με το φωτογράφο, τον οδηγό ή και όποιον συμμετέχει σε βοηθητικό ρόλο στη φωτογράφιση, να έχουν άψογη ορατότητα με ορίζοντα.
Συχνά, όχι πάντα, χρησιμοποιείται ενδοσυνεννόηση. Ιδιαίτερα σε τμήματα με καα δυο εναλασσόμενες καμπές ώστε οι δοκιμές αυτοκινήτων να γίνονται ειδοποιώντας τον οδηγό για τυχόν διερχόμενα αυτοκίνητα.
Πόσο ασφαλείς είναι οι δοκιμές αυτοκινήτων στο δρόμο;
Στατιστικά είναι.
Στα είκοσι πέντε χρόνια που τουλάχιστον προσωπικά κάνω αυτή τη δουλειά, δεν έχω ακούσει για Έλληνα συνάδελφο δημοσιογράφο να έχει προκαλέσει ατύχημα σε φάση φωτογράφισης με διερχόμενο όχημα.
Ο δρόμος τσεκάρεται ξανά και ξανά, το ”OK” για το πέρασμα δίδεται μετά από εντολή του φωτογράφου και γενικά υπάρχει ένας αυστηρός επαγγελματισμός στη διαδικασία.
Επιλέγονται σημεία με ελάχιστη κίνηση, σε ώρες που γίνεται σχεδόν ανύπαρκτη. Και οι οδηγοί κάνουν το πέρασμα ακριβώς για το επίμαχο, φωτογραφικά, σημείο. Δεν παίρνουν φόρα κανα χιλιόμετρο μακριά.
Πόσες φορές μπορεί να γίνει η ίδια στροφή;
Πολλές.
Μέχρι να είναι ο φωτογράφος ικανοποιημένος απ΄το αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει όσα περάσματα είναι απαραίτητα.
Συνήθως γίνονται αρκετές λήψεις και επιλέγεται η πιο σωστή φωτογραφικά. Ακόμα ορθότερα; Να μην πατάει διαχωριστική γραμμή. Όχι τίποτα άλλο αλλά για να ισχύει το γνωστό με τη γυναίκα του Καίσαρα.
Σε κάθε πέρασμα, ωστόσο, η προσοχή είναι μεγάλη. Γρήγορο και ασφαλές επί τόπου σε σημείο με ορατότητα, κατέβασμα παραθύρου για να ακούς καλύτερα και ακρίβεια στο πέρασμα.
Και οι μετρήσεις; Πού γίνονται;
Στο δρόμο. Ναι, πάλι εκεί.
Επί πολλά χρόνια, οι μετρήσεις των περισσότερων περιοδικών αυτοκινήτου με έδρα την Αθήνα γίνονταν σε μια παράλληλη ευθεία της Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος της Θήβας. Για όσους γνωρίζουν, δίπλα στο ερημωμένο κτίριο με τα γκράφιτι.
Το μέρος αυτό ήταν το σημείο συνάντησης των περισσότερων περιοδικών αυτοκινήτου – ενδεχομένως και κάποιων ιστοσελίδων, σε μεταγενέστερο χρόνο.
Μετά, όταν πέρασαν οι παχιές αγελάδες, όταν τα καύσιμα για το πήγαινε-έλα-βάλε και-τα-διόδια- αρκετών αυτοκινήτων το μήνα κόστιζαν πολύ, οι μετρήσεις στις δοκιμές αυτοκινήτων γίνονται και σε άλλα σημεία. Με ευθεία, ορατότητα και τα σχετικά. Δεν θέλω να αναφέρω.
Γίνεται συχνά η διαδικασία;
Ναι.
Όσο συχνές είναι οι ανάγκες φωτογράφισης αυτοκινήτων δοκιμών. Υπολογίστε νέα μοντέλα, συγκριτικά, δοκιμές με ήδη υπάρχοντα μοντέλα, δοκιμές μακράς διάρκειας και πάει λέγοντας.
Που όλα αυτά σημαίνουν πολλές φωτογραφίσεις. Στο δρόμο. Φαντάζεται κανείς να πρέπει να πηγαίνει για ΚΑΘΕ αυτοκίνητο στην κοστοβόρα πίστα;
Η πίστα -βασικά το εξοδολόγιό της- κρατιέται για ειδικές περιπτώσεις. Κι όχι για τις καθημερινές, τρέχουσες ανάγκες.
Και στο εξωτερικό τι γίνεται;
Ακριβώς το ίδιο.
Όπου δεν προκύπτει πίστα, υπάρχει δρόμος. Έρημες διαδρομές στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία ή όπου δραστηριοποιείται ένα Μέσο.
Μάλιστα, ακόμα και σε πανευρωπαϊκές παρουσιάσεις νέων μοντέλων, οργανωμένες απ΄τις ίδιες τις αυτοκινητοβιομηχανίες, συνήθως οι φωτογράφοι που έχουν αναλάβει την κάλυψη των αναγκών, έχουν, μέρες πριν, εντοπίσει τα σωστά σημεία στους δρόμους της περιοχής όπου γίνεται η παρουσίαση.
Ναι, στους δρόμους. Ακόμα και εκεί, δηλαδή, στο κορυφαίο επίπεδο. Εκεί, δηλαδή, που πάει μια αυτοκινητοβιομηχανία και ρίχνει ένα κάρο χρήμα. Στο Εστορίλ, τη Μαγιόρκα, τη Βαρκελώνη, το Μόναχο ή και την Αθήνα.
Να το κάνω ακόμα πιο ενδεικτικό; Εκεί όπου η συγκεκριμένη χώρα ή τοπική κοινωνία επωφελείται -οικονομικά ή και ως γενικότερη προβολή- από τέτοιου είδους events, οι δοκιμές αυτοκινήτων γίνονται στο δρόμο.
Και οι φωτογραφίσεις, επίσης. Ακόμα και εκεί, δηλαδή, είναι αδύνατη η αστυνομική άδεια με κλειστούς δρόμους. Δεν γίνεται αυτό. Απλώς δεν γίνεται. Τελεία.
Δεν είναι προκλητικό αυτό;
Όχι. Είναι ρεαλισμός.
Και νομίζω πως είναι τουλάχιστον υποκριτικό το να λες το αντίθετο. Όταν είδα σε κάποια βίντεο τη φράση ότι «κατά τη διάρκεια της δοκιμής ή των λήψεων ο δρόμος ήταν κλειστός στην κυκλοφορία», γέλασα. Δυνατά.
Γιατί γίνεται; Διότι θα βρεθεί ο κάθε άσχετος του «χώρου» και θα πει «μα πώς οδηγείτε έτσι στο δρόμο;» Οπότε πάμε πάλι στη γνωστή αρχή του φαίνεσθαι της γυναίκας του Καίσαρα.
Δημιουργεί, όμως, την ψευδαίσθηση στον κόσμο για κάτι που δεν ισχύει. Ότι δηλαδή οι λήψεις, το παντιλίκι, η εντυπωσιακή φωτό που δίνει πόντους στο εξώφυλλο ή το θέμα γίνονται σε αγγελικές συνθήκες. Δεν είναι τέτοιες. Εκτός, ξαναλέμε, όταν υπάρχει το μπάτζετ για πίστα.
Και οι οδηγοί; Αισθάνονται ασφαλείς;
Ναι.
Το ΄χουν κάνει τόσες φορές, έχουν μπει και έχουν βγει σε τόσα αυτοκίνητα, έχουν επαναλάβει τη διαδικασία τόσες φορές που. ναι, αισθάνονται.
Απ’ όλους όσους τυγχάνει να γνωρίζω, δεν είναι κάγκουρες, δεν είναι κοντράκηδες, δεν είναι attention whores. Είναι επαγγελματίες, καλοί έως εξαιρετικοί οδηγοί και εξοικειωμένοι με σεβαστές ιπποδυνάμεις. Ακόμα κι αν, για λόγους φωτογράφισης, χρειάζεται να βγει η πιασάρικη λήψη.
Η αλήθεια πονάει;
Δεν θα ΄πρεπε.
Γιατί αν όλα τα παραπάνω αποδομούν την εικόνα που μπορεί να έχει ο μέσος αναγνώστης που δεν γνωρίζει τα του «χώρου», τότε θα πρέπει να απορρίψει συλλήβδην όλο το μηχανισμό με τον οποίο γίνεται η δουλειά στον παγκόσμιο Τύπο.
Και πάνω που πίστεψαν κάποιοι ότι ο Harris έκαιγε λάστιχο με τη LaFerrari σε κλειστή διαδρομή και με γραπτή άδεια της Polizia.
Συμπέρασμα
Τα ωραία εξώφυλλα, οι δοκιμές (αν δεν πιέσεις το όχημα πώς θα δεις τις αδυναμίες του;), το τελικό προϊόν, η γνώση δεκαετιών από σεβάσμια περιοδικά και ανθρώπους της δικιάς μας αυτοκινητικής Ιερουσαλήμ, όλα τα παραπάνω έχουν προκύψει με μεροκάματο στο δρόμο. Ένα ευχάριστο μεροκάματο, είναι αλήθεια.
Περισσότερα στο 4Drivers - Just Journalism:
https://4drivers.gr/istories-tou-dromou/pos-ginonte-i-dokimes-aftokiniton-sto-dromo-alithies-mono/
Δημοσίευση σχολίου
Καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια, επώνυμα και ανώνυμα. Πάντα όμως με σεβασμό στους άλλους αναγνώστες και στους νόμους. Ευχαριστούμε!