Ας είμαστε σοβαροί και ας δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές του ουκρανικού με τα ελληνοτουρκικά, τουλάχιστο να αντλήσουμε τα σωστά συμπεράσματα. Διότι, εάν έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος, κι αν η Τουρκία είχε πάρει τα F-35, τι θα συστήναμε, εάν μας είχαν καταλάβει οι Τούρκοι; Κατάπαυση του πυρός κι εκεχειρία με τους όρους τους ή μέχρις εσχάτων αγώνα στις πόλεις και στα χωριά για 400 χρόνια;
Η διαφορά μας με την Ουκρανία φαίνεται στους χάρτες αυτού του άρθρου "Ουκρανία ακήρυκτος πόλεμος" από το 2014 και η λύση θα έπρεπε να ήταν προφανής από τότε, το βελούδινο διαζύγιο τύπου "Τσεχοσλοβακίας".
Ουκρανία: Οι χάρτες του «ακήρυχτου» πολέμου
https://www.thetoc.gr/diethni/article/oukrania-oi-xartes-tou-akiruxtou-polemou/
Διότι η Ουκρανία δεν είναι ένα κράτος που προέκυψε όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, με ανταλλαγή πληθυσμών και "δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις / μακριά κι αγαπημένοι". Είναι μία χώρα τα όρια της οποίας ορίσθηκαν γραφειοκρατικά, για την εσωτερική οργάνωση της πρώην ΕΣΣΔ που προέκυψε από την Τσαρική Ρωσία (κι όχι την δημοκρατική Ουκρανία), που η Ρωσία την οργάνωσε ως το επίνειο του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, από την εποχή ακόμη της Μεγάλης Αικατερίνης, να μην πούμε και παλαιότερα, διότι με τους Ρώσους πολέμησαν οι Βυζαντινοί και τελικώς τους εκχριστιάνισαν κι όχι με τους Ουκρανούς, παρότι στο Κίεβο βαπτίσθηκε ο τότε Βασιλιάς τους. Ας μην πάμε όμως τόσο μακριά.
Όταν λοιπόν η πρώην ΕΣΣΔ διαλύθηκε η Ουκρανία με τα σημερινά της όρια περιλάμβανε και 1/3 του πληθυσμού της (μερικά εκατομμύρια) Ρώσους αλλά και όλες τις ναυτικές υποδομές της (νέας) Ρωσίας. Αντί λοιπόν να συμφωνήσουν σε ένα βελούδινο διαζύγιο και να χωρίσουν πολιτισμένα τραβώντας ο καθένας το δρόμο του, η Ρωσία ως υπερδύναμη και η Ουκρανία ως μικρότερη και πιο αδύναμη, θέλησε να ενταχθεί στους Ευρατλαντικούς θεσμούς όπως έκαναν όλες οι άλλες χώρες στα δυτικά της, προτίμησε να επιδιώξει να τα κρατήσει όλα αυτά, ενώ ήταν ζωτικότατα για την υπερδύναμη δίπλα της και να τα "πουλήσει" στους Αμερικανούς (που την πούλησαν). Δηλαδή να χρησιμοποιήσει την, κατά το διεθνές δίκαιο εθνική κυριαρχία της, ώστε να εμποδίσει την πρόσβαση της Ρωσίας στη θάλασσα, αλλά και να στερήσει από τους Ρώσους κατοίκους της (το συνάγω από την συντριπτική υπερψήφιση του Γιανούκοβιτς ομοιογενώς σε όλη την Ανατολική Ουκρανία) την σύνδεση τους με την μητέρα πατρίδα.
Σε αυτά, μετά την Κριμαία, αντί οι Ουκρανοί να δουν το πρόβλημα κατάματα και να έρθουν σε ειλικρινή κι έντιμη συμφωνία με την Ρωσία, για να έχουν καλή γειτονία, προσωπικά θα το θεωρούσα πολύ πιο βιώσιμο από την αρχή να χωριστεί η χώρα και με ελεύθερες μετακινήσεις όσων το επιθυμούσαν είτε να μετακινούνταν δυτικότερα στην Ουκρανία, είτε ανατολικότερα σε περιοχές που θα μπορούσαν να ενωθούν με τη Ρωσία, αλλά ούτε την αυτονομία του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ προώθησαν, ξεκινώντας μία εχθρική (για τη Ρωσία) προπαρασκευή για την (νόμιμη) άμυνα θα πει κανείς με ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Όμως το 1/3 του πληθυσμού θα παρέμεναν αλύτρωτοι Ρώσοι ή κατ' ελάχιστο διωκόμενοι για τις πολιτικές τους αντιλήψεις (εδώ εμείς έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό του λαού με αντιαμερικανικά αισθήματα) σε ένα κράτος που δεν φαίνεται να έχει και δύσκολο να φυλακίζει ή να διώκει για προδοσία (μην βλέπετε που εμείς το έχουμε στην καθημερινή μας λασπολογία κατά των πολιτικών μας αντιπάλων, εκεί αντιμετωπίζεται κυριολεκτικά ως εθνική απειλή για τους Ρωσόφιλους κι όχι άδικα πλέον).
Το ερώτημα είναι, εάν θα μπορούσαν να το αποφύγουν, κυρίως όμως να κρίνουμε για τον δικό μας κακό γείτονα, εάν υπάρχει ομοιότητα.
Κι όλα αυτά, χωρίς να παραβλέπουμε την 50ετή ανοχή της διεθνούς κοινότητας στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου και τον βομβαρδισμό της Σερβίας και την αναγνώριση του Κοσσόβου, με αμφότερα την Ρωσία να έχει εναντιωθεί. Καταδικάζουμε λοιπόν ανεπιφύλακτα τη Ρωσική εισβολή, όμως ας μην κάνουμε και τους έκπληκτους. Το μόνο εντυπωσιακό που προσωπικά αντιλαμβάνομαι, με την ελάχιστη πληροφόρηση που έχουμε, είναι ότι η επιτιθέμενη Ρωσία, πέραν του επικοινωνιακού πολέμου που παράλληλα υλοποιεί και κανείς δεν πρέπει να τους εμπιστεύεται στα λεγόμενα τους, όμως μόνη καινοτομία που βλέπουμε στην περίπτωση της καταδικαστέας Ρωσικής εισβολής είναι ότι έχει στόχους στρατιωτικούς, αποφυγή των αστικών κέντρων και γενικά μία πολύ καλά σχεδιασμένη επιχείρηση με μέριμνα για την αποφυγή θυμάτων ανάμεσα στους αμάχους. Όταν καταπατούμε το Διεθνές Δίκαιο και το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, ή σιωπούμε στην καταπάτηση του, έρχεται η στιγμή που θα το καταπατήσει κάποιος ισχυρός αντίπαλος, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι βατράχι, αλλά βουβάλι...
https://www.facebook.com/SYSMED.Ioannis.Manomenidis/posts/621601972527366
Δημοσίευση σχολίου
Καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια, επώνυμα και ανώνυμα. Πάντα όμως με σεβασμό στους άλλους αναγνώστες και στους νόμους. Ευχαριστούμε!