Ευάγγελος Λίτσος: Οταν η Δημοκρατία αμύνεται απέναντι στον φασισμό, αυτοπεριοριζόμενη

Με απόλυτη δυσθυμία παρακολουθώ τα τεκταινόμενα σχετικά με το «κόμμα Κασιδιάρη». Τι είναι άραγε περισσότερο επονείδιστο;

α) Το γεγονός ότι (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) το εν λόγω ακραιφνώς φασιστικό μόρφωμα επιλέγεται από το 3 έως 4,5% του εκλογικού σώματος;

β) Το ότι η Δημοκρατία μας επιλέγει να αμυνθεί απέναντι στον φασισμό αυτοπεριοριζόμενη;

γ) Η υποκρισία που διέπει  τα πολιτικά κόμματα για το συγκεκριμένο ζήτημα;

Και εξηγούμαι:

α) Το ότι υπάρχουν σήμερα περίπου δύο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που υποστηρίζουν ένα φασιστικό κόμμα είναι δηλωτικό του βαθμού κατάπτωσης του πολιτικού μας συστήματος και συνάμα της αποτυχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος να γαλουχήσει δημοκρατικούς πολίτες. Σύμφωνα με τα απόλυτα ιστορικά δεδομένα όποιος λαός επέλεξε σε κάποια φάση της διαδρομής του φασιστικά κόμματα βίωσε εθνικές τραγωδίες. Υπάρχει μάλιστα και μια σημαντική διαφορά μεταξύ Χρυσής Αυγής και «κόμματος Κασιδιάρη»: τώρα δεν ισχύει το «δεν ήξερα», «δε γνώριζα». Τώρα η επιλογή είναι απόλυτα συνειδητή. Αποπλανηθέντες, παραπλανηθέντες και αδαείς δεν υπάρχουν. Οι συνοδοιπόροι του Κασιδιάρη είναι γνήσιοι και συνειδητοί φασίστες και άρα εχθροί της δημοκρατίας και αρνητές του Συντάγματός μας.

β) Και πώς επιλέγει το πολιτικό μας σύστημα να αμυνθεί έναντι του Κασιδιάρη; Δυστυχώς αυτοπεριορίζοντας την ίδια τη δημοκρατία. Το Σύνταγμά μας είναι ξεκάθαρο: για να  στερηθεί κάποιος τα πολιτικά του δικαιώματα θα πρέπει να έχει καταδικαστεί οριστικά και αμετάκλητα (Άρθρο 51, παρ.3  «Oι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει. O νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα»). Ο Κασιδιάρης έχει καταδικαστεί μόνο σε πρώτο βαθμό. Συνεπώς, η πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης συνταγματικά κινείται επί ξυρού ακμής.

γ) Η στάση των κομμάτων στο μόρφωμα του Κασιδιάρη είναι προδήλως υποκριτική. Η ΝΔ προσπαθεί να αποκλειστεί το φασιστικό κόμμα από την εκλογική διαδικασία δήθεν κοπτόμενη για την περιφρούρηση του πολιτεύματός μας. Όλοι ξέρουμε όμως ότι η είσοδος στη Βουλή των φασιστών περιορίζει (σχεδόν εκμηδενίζει) την περίπτωση της αυτοδυναμίας, ακόμα και στις δεύτερες εκλογές της ενισχυμένης αναλογικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίζει τη νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης με το σκεπτικό ότι δήθεν θα ήθελε κάτι καλύτερο, ενώ στην ουσία η είσοδος των φασιστών στη Βουλή ταυτίζεται πλήρως με τον κύριο εκλογικό του στόχο που είναι η μη αυτοδυναμία της ΝΔ. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης. Με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ, που στήριξε την τροπολογία της ΝΔ, μολονότι και σε αυτό βολεύει η μη αυτοδυναμία της ΝΔ. Ή μήπως η επίτευξη αυτοδυναμίας είτε από τη ΝΔ είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ βολεύει το ΠΑΣΟΚ, αφού το βγάζει από το «αυτοκτονικό» δίλημμα με ποιον θα πάει μετεκλογικά;

Κλείνω με μια διευκρίνιση: Πιστεύω ότι ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι περισσότερο τρόπος ζωής. Γι’ αυτό φασίστες μπορούμε να συναντήσουμε σε όλο το φάσμα των ιδεολογικών αποχρώσεων.