Περνάω με την δουλειά μου πάρα πολλές ώρες στο σπίτι. Αγαπώ το σπίτι μου και για την δουλειά και την διασκέδαση, το μαγείρεμα, το μπαλκόνι χειμώνα καλοκαίρι με τα φυτά μου.
Τα χαλιά μου τα αγαπώ˙ κάνουν το σπίτι μου όμορφο, χρωματιστό, ζεστό. Είναι πολύχρωμα για να μου φτιάχνουν την διάθεση και να τονίζουν το φως. Τόσο τα χειμερινά όσο και τα καλοκαιρινά.
Φέτος, ήταν η πρώτη χρονιά που δεν τα έστρωσα. Δυστυχώς δεν γινότανε, επειδή ο καλύτερός μου φίλος για 14 χρόνια, ο καλός μου ο Κλιφ, ήταν άρρωστος και δεν μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε τις βόλτες μας έξω για να κάνει -ανάμεσα σε άλλα- τις ανάγκες του.
Έτσι, έπρεπε να είναι τα πατώματα γυμνά, για να μπορώ να τα καθαρίζω όσες φορές την ημέρα χρειαζότανε από τις ανάγκες του, τα αίματα, τα φαγητά και το νεράκι που τελευταία του έδινα με την σύριγγα.
Δεν με πείραξε ποτέ που δεν είχα πλέον φέτος τα χρώματά τους και την ζεστασιά τους. Ούτε φυσικά ότι έπρεπε να καθαρίζω συχνά μέρα-νύχτα. Θα το έκανα όσα χρόνια χρειαζότανε.
Αυτό που με πείραζε, ήταν ότι με τα προβλήματα που είχε ο Κλιφάκος στο να σηκωθεί και να περπατήσει, θα τον βοηθούσαν να γραπώνει τα νυχάκια του και να κάνει ευκολότερα τις όποιες βόλτες του, καθώς και να ξαπλώνει στην ζεστασιά τους.
Αυτό έλεγα σε όλους – τι κρίμα να μην μπορώ να τα στρώσω να τον διευκολύνουν και να τα απολαμβάνει και ο φιλαράκος μου.
Τώρα πλέον, μπορώ να στρώσω τα χαλιά… αλλά πλέον δεν θέλω, ούτε και με ενδιαφέρει… Και να τα στρώσω πάλι γυμνό, ψυχρό και χωρίς χρώμα θα μείνει το σπίτι…
Τελικά, δεν ήταν τα χαλιά μου που έδιναν χρώμα και ζεστασιά στο σπίτι μου…
Δημοσίευση σχολίου
Καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια, επώνυμα και ανώνυμα. Πάντα όμως με σεβασμό στους άλλους αναγνώστες και στους νόμους. Ευχαριστούμε!