Σε γενικές γραμμές είχα και έχω θετικά συναισθήματα για τον Τσίπρα, πολύ θετικότερα από τους ιδεολογικούς μου συνοδοιπόρους για πολλές δεκαετίες ή και από τον κοινωνικό μου περίγυρο. Πέρασα φυσικά φάσεις έντονης δυσαρέσκειας και μεγάλης συμπάθειας, αλλά γενικά κυμάνθηκα στο 4-6/10. Μετά όμως την προβλεπόμενη νέα συντριβή του την Κυριακή, νομίζω πως πρέπει να αποχωρήσει από την ηγεσία.
Για τρεις λόγους:
Ο πρώτος είναι πως με αυτόν στην ηγεσία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να είναι κόμμα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως τον λατρεύει το 10-15% του «σκληρού πυρήνα» του κόμματος, αλλά τον αντιπαθεί σφόδρα και τον απορρίπτει το 25-35% πέραν αυτού, που κινείται στο Κέντρο και αριστερά του. Κι ένα κόμμα εξουσίας επιδιώκει να συσπειρώσει το 30-40%, έστω κι αν για να το κάνει θα ριψοκινδυνεύσει να κατρακυλήσει στο 5-10%.
Ο δεύτερος είναι πως ο Τσίπρας είναι πια «πελάτης» του Μητσοτάκη. Κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί στη Βουλή, εάν επιχειρήσει να ανεβάσει τους τόνους, να κάνει δυσοίωνες προγνώσεις για την κυβέρνηση, να προβάλει τη δική «καταλληλότητα» έναντι εκείνης του Μητσοτάκη. Ο «λαός» δεν συγχωρεί έναν ηγέτη που πήρε ενα κόμμα στο 36% (έστω κι αν αυτός το οδήγησε εκεί) και το πήγε στο 18%. Μια χαρά σοβαρός πολιτικός ήταν ο Ιωάννης Ζίγδης, αλλά έγινε ο περίγελος της Βουλής το 1977-1981.
Τρίτος λόγος είναι πως -καλώς ή κακώς- ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να χτίσει γέφυρες με τα κέντρα εξουσίας που έχουν θωρακίσει την ηγεμονία Μητσοτάκη, και πλέον διερωτώνται μήπως το παράκαναν και θα πρέπει να τον ψαλιδίσουν, πριν το κατασκεύασμα στραφεί εναντίον τους. Στην πολιτική, το να τα βάζεις με συμφέροντα είναι το πιο σημαντικό· αρκεί να έχεις ιεραρχήσει με ποια συμφέροντα θέλεις να συγκρουστείς και να μη βαυκαλίζεσαι πως είναι δυνατό να τα βάλεις με όλα ταυτόχρονα. Το 2012-2019, ο Τσίπρας και η «δρακογενιά» του άνοιξαν πολλά μέτωπα, φύρδην μίγδην. Το έκαναν με οίηση, αλαζονεία, προχειρότητα και ερασιτεχνισμό. Στο τέλος, ξόδεψαν όλα τους τα πυρομαχικά στον γάμο του Καραγκιόζη, χωρίς να πετύχουν σχεδόν κανένα. Αλλά τα συμφέροντα είναι μνησίκακα και χαιρέκακα. Θυμούνται ποιοι πήγαν να τα εξοντώσουν, αλλά και πόσο ανίκανοι αποδείχτηκαν. Δεν πρόκειται να επενδύσουν σε αυτούς. Ακόμα κι αν τους συγχωρέσουν, δεν πρόκειται να τους εκτιμήσουν. Αλλά κάθε σχέδιο πολιτικής ανατροπής οφείλει να συνασπισθεί με εξωθεσμικά συμφέροντα, ακόμα (για να μην πω ιδίως) εάν θέλει να συγκρουστεί με άλλα. Το σχέδιο ανατροπής του Μητσοτάκη θα χρειαστεί μια επαναδιαπραγμάτευση με τους ισχυρούς παίκτες του χρήματος και των μίντια και ο Τσίπρας είναι ανεπιθύμητος σε αυτό το τραπέζι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί μία νέα ηγεσία, αλλά και κάποιους που θα εγγυηθούν πως η Αυτοκρατορία δεν θα ξεσκιστεί από τους επιγόνους. Επίσης, κανένας δεν απαγορεύει στους απόστρατους να φαντασιώνονται πως η Ιστορία θα επανέλθει, δακρύεσσα και γονυπετής , για να τους ικετεύσει να ξαναγυρίσουν κοντά της. Ενίοτε συμβαίνει, έστω κι αν τις πάμπολλες φορές αυτού του είδους οι προσδοκίες αποδεικνύονται απλά τα «ονείρατα» που «αρμενίζουν» γύρω από τον «βράχο», πριν αυτός καταποντίσει το κούφιο του κορμί και λιώσει, «σαν να ‘ταν από χιόνι».
* = Ο Νίκος Ράπτης είναι επικεφαλής στο Κόμμα για τα Ζώα,
μέλος της συμμαχίας "Πράσινο & Μωβ"
Δημοσίευση σχολίου
Καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια, επώνυμα και ανώνυμα. Πάντα όμως με σεβασμό στους άλλους αναγνώστες και στους νόμους. Ευχαριστούμε!